Tuesday, December 22, 2009

Sana bisi söylemem gerek Can.

Öyle anlar oluyor ki, sana kesin büyüyünce anlatacağım diyorum. Sonra unutuveriyorum. Mesela geçen gün camdan evin önünden geçenlere bakarkenki yüz ifaden... Hayatında ilk kez açık şemsiyeler gördün. Renk renkti hepsi. Sana gösteri yapacak kadar çok çeşitliydi. Okuldan çıkan çocuklarınki böyle kulaklı falandı hatta. Tam tepeden görüyordun hepsini. Öyle heyecanlandın ki, bıraksam üzerlerine atlardın. Bu bir andı... Şimdiki ise çok sıradan bir an. Annem aşağıda sana meyve yediriyor. Abuk sesler çıkararak... Uykun varmış öyle diyor. Muazzez Hanım akşam için ıspanak ve patlıcan yemeği yapıyor. Ev soğan kokuyor. Ben senin odanda bir iş yetiştiriyorum. Bunu yazarak işe ayırdığım zamandan çalıyorum. Dolaylı olarak senle vakit geçiriyorum. Senin sesini duyarken bi işler çevirdiğim için, ev soğanlı bile olsa yemek koktuğu için, annemin uykusu olsa bile sana gösterilerinden bir demet sunduğu için tatlı hallerdeyim. Seni severim. Hep de koklar öperim.

1 comment:

Ömür İsfendiyaroğlu Balkanlı said...

Çok duygulandım. Ben de böyle güzel şeyler yazan bir anne olmak istiyorum.