senle ben.

Yanimda uyuyorsun. Kollarin yukari dogru kafan sola dönük. Ne zamandir sana yazmak istedim, olmuyor. Yine olmayacak. Çünkü aslinda kimse okumasin istiyorum bazen. o zaman ayri bir sayfa acip yazmali diyorum sonra belki de okumalilar diye dusunuorum. Yaz geldi. ikimiz de terliyoruz. en cok seni uyutmaya calisirken terliyorum ben. sonra uyudugunda yanimda ya da kucagimda seni izlerken kuruyor terim. ayaklarina bakip hayran kalirken. acik agzinin kucuklugune inanamazken. disardan gecen ve seni uyandirabilecek eskiciye küfür ederken. hatta köpeklerin sesini kismak icin bir kumandam olsa diye dilerken terim soguyor. seni uyutma çabasi arasinda ne zor bu is diye dusunurken uyudugunda sanki biraz once bogusan biz degilmisiz gibi oluyor. inis ve cikis en hizli degisimler. surekli ogrenmeler. galiba bu yaziyi artik karsimda bir karakter var olmaya basladigi icin yaziyorum. oyuncak disinda her seyle ilgilenen. armutlu çantami koluna takmaya çalisip bir yandan armutlari dislemek isteyen. gözleri acikken de uyuyabilen. karanlikta cesur olup kisik sesli konusunca korkak bebek olan. etrafta olup biteni görmeye direnen. emzirmeye baslamadan önce birazdan ne olacagini bildigi icin dekordan sabirsizlanma aglamasi yapan. belki bir sürü cocukta ayni seyleri gorebilirim ama bir suru cocugum yok ki benim. gorduklerim tek. ve ben onlarin toplamini sen saniyorum simdi. konsantre ogrenmenin, konsantre degismenin, öncelikleri bir anda bambaska yerlere koymanin bu kadar hizli olmasi icin hayatimda bin sen olmaliymis megerse. senle ben olmak icin once sen.